Commotie documentaire Levenseindekliniek gerechtvaardigd?
In de onlangs uitgezonden documentaire over de Levenseindekliniek worden drie mensen gevolgd die bij hun huisarts geen gehoor vonden met betrekking tot hun verzoek om geëuthanaseerd te worden en die om die reden op de Levenseindekliniek waren aangewezen. Bij alle drie hebben de aan de Levenseindekliniek verbonden artsen geoordeeld dat hun lijden uitzichtloos en ondraaglijk was en dat zij dientengevolge voor euthanasie in aanmerking kwamen. In alle drie de gevallen heeft de Regionale Toetsingscommissie Euthanasie geoordeeld dat de aan de Levenseindekliniek verbonden artsen zorgvuldig hebben gehandeld.
De maatschappelijke ophef over wat snuivend ook wel als de ‘huppakee-documentaire’ werd aangeduid, is groot geweest. Dat houdt in de visie van De Einder verband met de sensatiezucht waaraan de filmmakers hebben toegegeven om ‘schokkende’ beelden de ether in te sturen, waaronder een opname van de dodelijke prik die aan mevrouw Goudriaan werd toegediend en het feit dat zij daarbij het woord ‘verschrikkelijk’ verzuchtte.
Waar de programmamakers niet in zijn geslaagd, is om sprekend naar voren te brengen welk ‘schokkend’ lijden er schuilgaat achter alle verzoeken om euthanasie die de Levenseindekliniek bereiken en waarvan er – daartoe door de euthanasiewet gedwongen – slechts een beperkt aantal kan worden gehonoreerd.
Ter leniging van de nood om dat ‘schokkend lijden’ met behulp van een arts te laten ophouden, is er de Levenseindekliniek.
Met de Levenseindekliniek deelt De Einder de overtuiging dat:
- een oordeel over het lijden van een ander, in de eerste plaats aan die ander is
- psychisch en existentieel lijden voor een niet te verwaarlozen aantal mensen een pijnlijke werkelijkheid is.
Om de echte verhalen te laten horen achter de bittere nood om schrijnende pijn tot een eind te laten komen, heeft De Einder een speciaal onderdeel aan haar site toegevoegd genaamd ‘Levenseindeverhalen’. Het is de bedoeling dat daarin verslagen worden opgenomen die duidelijk maken dat er een substantiële minderheid is die het recht op zelfbeschikking claimt en in dat kader in volle luciditeit en geheel uit vrije wil de Levenseindekliniek – dan wel andere instanties die in dat opzicht soelaas kunnen bieden – benadert, en zich daaraan als laatste redmiddel vastklampt.
Bent u met zo’n ‘levenseindeverhaal’ verhaal bekend, schrijf het dan op en stuur het ons toe.
U kunt hier de Levenseindeverhalen lezen.
U kunt hier het achtergrondartikel Het verhaal achter huppakee-weg en de dood van Hannie van De Volkskrant lezen.